Moisés.

Conocistes nos meus versos a Moisés,

el indignado pseudo-revolucionario,

al qu’amaba al sou poblo y á súa xente,

al que choraba por úa triste Asturias ausente,

al que foi cua palabra contestatario,

al qu’erguido guardóu el lluto del ciprés.

 

Tamén al Moisés namorado

da vida, das muyeres, dos sous corpos.

El qu’escribíu sobre a suavidá da pel

y entre os tous didos quedóu enredado

naquel soño d’esqueizo, afogado nos tous oyos

que como mares bañaron as prayas del meu papel.

 

Conocistes os meus choiros, sólo dalgús,

el que me quitaba el sono condo soñaba

con úa revolución insurxente, ardente,

como os tous ardentes chuchos de cuscús,

as túas maos na mía pel y el tou pe na mía frente.

Y nas mías costas a túa marca, rubricada.

 

Todo conocistes nas mías palabras

qu’escribín sólo pra impresionar

col verso falaz a lluz dos vosos oyos,

y construir úa imaxe que se sostén con tablas,

úa imaxe pra enganar a os tollos,

pra crerme eu mesmo este tollo cantar.

 

Nada escribín das veces que pouso

sen delicadeza nin arte el cul nel váter

y apreto el estreñimento y m’acordo del santo páter.

Nada das innumerables veces que vos odio,

as veces que vos deseéi todos os males,

as veces que quixen vengar todo el oprobio,

real ou imaxinado, nunca sei cóndo é cóndo.

Nada das veces que quixen esqueicervos, emigrar a Macondo,

das veces que soñéi agredirvos, quiciabes, sólo quiciabes

matarvos

                        esfollarvos

                                               arrancarvos

os soños das cabezas, deixándovos orfos

na máis profunda das soledades,

pra qu’arranquen dos vosos ósos os orcos

toda a carne putrefacta condo ún d’estos invernos

baxedes maldecidos a os infernos.

 

Nada escribín del almorzo,

nada del erguerse pola mañá nin del afaitar,

nada del enorme esforzo

que me supón a llealtá que, con todo,

vos teño, a pesar dos pensamentos de tollo,

nada escribín de lo duro qu’é esperar

soñar

            desear

                           babar

                                      anhelar

erguerme sendo outro que nun soi

pra poder plasmar nel papel daqué máis

qu’as fantasías d’Antroido qu’escribo hoi,

despertar sabendo quén es y qué fais.

 

Quiciabes, sólo quiciabes,

ameiza batento as mías alas de paxarella,

alas feitas de feitos y non de voluntades,

quiciabes dalgún día m’allume úa estrella

y deixe oco xa pra sempre el capullo

qu’habita mía alma, que soi eu, intuyo.

 

Todo lo demáis é poesía

sólo pra impresionarvos,

pra enganarvos

                                    estafarvos

                                                           namorarvos

pra pasar el día.