Monte Fuji.

 Chora Tokio al monte Fuji.

Chora Xapón enteiro

e un mar de llagrimas

anega el alma nipona.

Chora Tokio polo llume

e arde el monte sacro

dos antiguos deuses

da terra onde nace el Sol.

Chora Uviéu al monte Naranco.

Chora Asturias enteira

e un mar de llágrimas

anega el alma nosa.

Chora Asturias os montes de sou,

de Eilao a Piloña.

Llume e cinza,

cinza e llume.

Baten as ondas del mar

na cinza que baña Ḷḷuarca.

Chora el Nazareno da Villa Blanca

cos ollos rellumantes de llume.

Non esqueicen e choran

as sereas na praia de Torbas

pola cinza que emporcara

as súas límpidas caras.

Transformouse esta terra nosa

nun Ave Fénix atípico

que queima pra non renacer,

que queima pra remorrer.

El mundo escurece

e nunca ameice,

nun mundo que se torna

urna fúnebre.

Urna que guarda

                           encerra

                                         apresa

as cinzas del que un día

foi vida.

Úa vida encerrada

nel eterno esqueizo

Chora Tokio al monte Fuji

e a úa terra que morre

e remorre,

na que xa non quedan

heroicos samurais

que rompan úa llanza

por un mundo que é xa

cinza

namais.