Ameice, que non é pouco.

De noite, 
na cama,
médrase máis.
Dicían as madres
al botar aos nenos á cama.

Ha ser verdá,
que imos medrar
na escuridá,
el frío
e a soledá.

Núa cama
bañada de soledades,
de lágrimas
de corpos baleiros,
de soños rotos.

Pero as noites acábanse,
por largas que señan.
E chegan os ameiceres
e,
outra volta,
somos quen a ver úa luz
que,
ás veces,
cega.

Nada pode verse
na noite,
senón solombras fariseas.

De noite,
na cama,
colleunos el ameicer.
E aquel soño
                      pesadelo
morreu col abrir dos ollos.

Ameice,
que non é pouco.