Carta del que soi á que é.

Mui querida amiga:

Váleme un mundo que sepas,
valeríame se namáis lo barruntaras,
que esisto.
Que aquí tou.
Valeríame muito máis
se barruntaras que soi.
Porque tou
pero, porriba de todo,
soi.

Soi eu.
Soi hoi.
Hoi soi eu,
que é un xeito de dicir
que hoi soi tu.

Os tous oios son infinitos de penumbra
insondables
a os meus oios  fugaces de tristura.
Os tous oios son profundos
como os tous silencios,
i os meus oios,
os meus
son de silencio,
como as palabras que escribo,
las que nun digo
por medo.
Medo a atopar ouguidos xordos
como os meus xordos llamentos.

Esas palabras nas que eyaculo
todo el medo que llevo dentro.
Esos silencios colos que me falas
de toda a forza túa que me afoga
de alegría.

Soi i nun tou.
Taría sendo tou.
Quen sabe.
Quen sabe
se es porque soi.
Quen sabe se tas
i soi eu, que nun soi
quen a vello.

I aquí tou,
sempre tou,
tou sempre.

Sempre tou;
el que eu soi,
Moisés.