A puta.

Baxando el Postigo cruceime ella.
Grande,
moura,
forte,
guapa.
Namáis con mirarme podería aplastarme
como aplastan os nenos ás fornigas
nas tardes calurosas de verao.

Con ella iba outra muier,
pero eu namáis la vin a ella,
tan grande,
tan moura,
tan forte,
tan guapa.

«Chupa, chupa»
dixo nun mal castellano
al pasar al meu pe,
baxando el Postigo.
Pensando, de seguro,
en fer el último cliente da noite.
De úa noite fría de calles balleiras,
de bolsos balleiros,
de poucos servicios.

«Chupa, chupa».
Namáis con mirarme podería aplastarme,
grande,
moura,
forte,
guapa,
como aplastan os nenos ás fornigas
nas tardes calurosas de verao.

«Non, gracias»,
acertei a dicir
enterrando as maos nel fondo dos bolsos da cazadora,
ufertando úa sonrisa que procuraba ser amable
i que escondía el medo.
El medo de saberme
un neno aplastado pollas fornigas
núa noite fría de inverno.