Apátrida

Ben sei qu'a patria
nun é úa bandeira,
nun é un himno,
nun é úa consigna.
Ben sei qu'a patria é un orixe,
un destín,
un recordo,
úa llingua.

Y eu, que conocín a túa llingua,
que compartín el tou destín,
que volvín al orixe,
eu, qu'inda nun esqueicín,
tuven y xa nun teño patria.

Recorrín os valles del tou corpo,
bebín dos regueiros intermamarios
que baxaban hasta a intimidá del tou sexo
condo nos amábamos.

Conocín el tou corpo,
conocín os tous oyos,
a túa llingua húmeda
qu'era llingua na mía boca.

Conociche el meu corpo,
conociche as mías maos,
os meus didos y a mía llingua
que foron didos y llingua nel tou sexo.

Esqueicín os tous soños,
qu'eran muitos.
Esqueiciche os meus medos,
que nun eran poucos.

Fun sen ser,
y condo xa nun eras quixen que foras.

Estoupóu a guerra,
nun garréi el fusil.
Afuxín.

Afuxín del tou corpo,
afuxiche dos meus chuchos,
afuxín dos tous soños y dos tous medos,
afuxiche dos meus medos y dos meus soños.

Quixen exiliarme de ti,
peró naide nun me deu asilo.
Quixen volver a ti,
peró nun houbo amnistía.

Esqueicinte.
Esqueicinte dafeito.

Peró condo toco cos meus didos nel peto, nel llugar unde chuchache vei tanto, árdeme a queimadura que me deixaron os tous llabios nel corazón.


Uviéu, domingo 18-12-11