Patria.

Ben sei qu'a patria
nun é úa bandeira,
nun é un himno,
nun é úa consigna.
Ben sei qu'a patria é un orixe,
un destín,
un recordo,
úa llingua.

Y eu, que nacín sen llingua,
nin orixe,
nin destín,
eu, que nun recordo del meu pasao máis
qu'el qu'é presente,
ben sei que nun teño patria.

Ben sei que nun teño patria,
nin orixe
nin destín.

Eu, que nun teño patria,
busco ente os tous senos os meus valles,
nos tous brazos os meus mares,
nel tou ventre os meus eiros.

Eu, que nun teño patria,
atopo nel tou sexo os montes da mía terra,
atopo nos tous chuchos a brisa del meu mar,
atopo nos tous ximidos el vendabal
qu'ha de llevarme al meu destín.

Eu, que nun teño patria,
atopo nos tous oyos os meus recordos,
y na túa llingua atopo a llingua de meu,
esa llingua húmeda da que nun soi
quen a sacar as palabras necesarias.

Peró a pesar de todo, sendo un apátrida,
hei atopar nel tou corpo
a mía patria.



(Imaxe: Cuaña)