Gran parte da concencia nacional depende desto, por esa razón é para os franceses tan importante a Francofonía, para os españoles a Hispanidade ou para os Portugueses a lusofonía. Pero tamén para os arxentinos ou os mexicanos (el país con máis hispanofalantes del mundo) é importante a Hispanidade ou para os angolanos e mozambicanos é importante a Lusofonía e para os quebequeses e os senegaleses a Francofonía. E nestos últimos casos, a Francofonía é importante para os quebequeses para formar parte dun espazo internacional sen ter que pasar por Ottawa, pero para os senegaleses supón por un lado el resgo de siguir ligados a úa relación colonial con Francia, nun país onde el única lingua nacional é el francés (el mesmo podemos dicir de Angola e Mozambique respecto a Portugal), pero al tempo supón que nun país onde el woloff aspira a convertirse en lingua nacional e este grupo étnico é el mayoritario y máis prestixiado, outros grupos étnicos/lingüísticos, pomo os poule, os mandinga ou os serere, podan manter úa relación nacional, non sempre harmoniosa, colos woloff.
Non sólo a cuestión lingüística é la que se toma en conta al hora de construir espazos internacionales, temos espacios culturales e/ou relixiosos, como a Liga Árabe, xeográficos/económicos, como a Unión Europea, a Unión Africana, a identidade panlatinoamericana... militares, como a OTAN, económico-financieiros, como a Eurozona, a Confederación Financieira Africana, Mercosur, ALBA...
En definitiva, os poblos del mundo, e os Estados (que nin sempre se corresponden colos poblos, nin sempre defenden os intereses dos poblos) relaciónanse entre sí de muitas e mui variadas formas.
Os poblos sen estado temos tamén marcos de relación. Asina, os poblos del Arco Atlántico temos el marco extraordinario que nos dá el celtismo. Apesar de que a Liga Celta confórmanla os países de lingua celta, Asturias e Galiza temos presencia nel marco celta, en puntos de encontro de indiscutible valor, como el festival intercéltico de An Orian e outros muitos, tendo nós festivales de relevancia internacional, como el de Avilés ou el de Tapia (en Asturias), ou el de Ortigueira (en Galiza).
Celticidade.
Nel marco cultural, apesar de que non falta quen quer ver nel celtismo desvaríos etnicistas, el celtismo supón dun gran interés para Asturias no que toca a identidade e al reconocemento nel mundo, xa que é un espazo internacional nel que nos presentamos como asturianos, non como españoles (como pode pasar coa Hispanidade), fémoslo sen pasar por Madrid e, ademais, nas nosas linguas (nel mundo folk asturiano, al contrario del que pode pasar nel escocés ou nel bretón, a producción cultural faise nas linguas propias del país), a través da cultura propia (embora haxa quen poda prantiar úa excesiva irlandesización da nosa música) e da identidade e simboloxía propia.
Bandeiras celta e amazigh. Embora non haxa úa liga amaigh, existe
úa identidade amazigh internacional.
El espacio celta, ademais, podería servirnos, de coller un cariz máis aló de lo meramente cultural, para crear un mercado atlántico, un mercado cara as Isllas Británicas ou Bretaña. Esqueicimos que Asturias foi (primeiro de que a Coroa Española antepuese os intereses naranxeiros valencianos aos asturianos) un importante exportador de cítricos ás Isllas Británicas? Un espacio político, ademais, para establecer solidaridade nel marco europeo entre os nosos países.
Hispanidade e Lusofonía.
Asturias forma parte da Hispanidade a través de España e da lingua castellana, pero non é sólo a lingua a relación que temos coa Hispanidade. Úa cousa que para os que reivindicamos as linguas propias de Asturias pode doler reconocer é a relación que temos con boa parte del mundo a través del castellano, e non podemos pretender que non hai relación entre el castellano e que as nosas comunidades fora del país están fundamentalmente en América Latina. E, mui especialmente, as comunidades organizadas. Cuba, Arxentina, Venezuela... están chías de Centros Asturianos que representan a nosa diáspora. Sí, temos úa diáspora máis moderna en Suiza ou Alemaña e, inda máis moderna, nel Reino Unido, pero non é nin tan numerosa nin está igual de organizada.
Fendo política ficción, úa hipotética República Asturiana non debería salir da Hispanidade, aunque seña namais polas nosas históricas relaciois con América Latina.
E, embora a emigración asturiana e as relaciois de Asturias con Brasil non señan las que mantemos con Cuba ou Arxentina, a Lusofonía é un espazo que debemos defender. Debemos defendelo mui especialmente dende el Eo-Navia, xa que somos el Asturias lusófona, el Asturias que mellor espricaría por qué temos que formar parte da Lusofonía.
Aquí caben dúas interpretaciois. É el Eo-Navia, non Asturias, quen debe formar parte da Lusofonía. É Asturias quen ten que formar parte da Lusofonía. Eu entendo que Asturias toda ten que formar parte da Lusofonía. Primeiro, porque é coerente coel discurso de que Asturias ten dúas linguas nacionales, el galego e el asturiano. Non, non acepto el discurso de a oficialidade del asturiano e del galego-asturiano nel sou ámbeto territorial, esa lóxica que fae que el asturiano seña a lingua de Asturias e el galego-asturiano úa especie de lingua rexional. Pero ademais, entendendo que a nosa lingua é el galego-portugués, ábrensenos ás portas da Lusofonía, como se lles abriron aos galegos. E ábrensenos aos eonaviegos e al conxunto de Asturias. Porque, sen un Estado forte, en número importa. A lingua asturiano-leonesa (tamén León podería entrar na Lusofonía) ten un parentesco coa lingua galego-portuguesa indiscutible, un parentesco que vai máis aló de seren dúas linguas románicas da Penisula Ibérica. Se el galego e el castellano son linguas irmás, el galego e el asturiano son linguas xemelgas. Al final, se Guinea Ecuatorial entrou dentro da Lusofonía (coa xida da población lusófona), non vai poder entrar el Asturias asturianofalante?
Galiza, neste sentido, abriunos úa porta enorme, al ser el primeiro territorio que non é un Estado soberano en entrar na Comunidade dos Países de Lingua Portuguesa, permitindo que os galegos paricipen nun espacio internacional cultural, pero tamén político e socio-económico.
Mui probablemente foi a través del reintegracionismo que el galeguismo dos anos 80 accedeu aos discursos anticoloniales angolanos e mozambicanos, paradóxicamente a través da lingua del colonizador portugués, un colonizador que, todo seña dito, non ten el peso que ten España na Hispanidade, xa que el contrapeso de Brasil (úa potencia emerxente de referencia en América Latina), desprazou a Portugal como mai e señora da lingua.
Iberismo e gallaecismo.
E se Galiza nos abre a todos os asturianos (galegofalantes e asturianofalantes) as portas da Lusofonía, como abriron as portas da celticidade, e como nós podemos abrirllas aos leoneses (galegofalantes e asturianofalantes), Uviéu pode abrir as portas del gallaecismo.
Os galegos levan a honra ser el destín del Camín de Santiago, sendo el Camín un caudal cultural que vertebrou Europa condo as nosas naciois collían forma. Foi Alfonso II quen, dende a Catedral de Uviéu, inagurou a pelegrinación a Santiago. As súas cidades están irmanadas (pouco se nota en Uviéu a diferencia de irmanamento con Santiago e con Tampa, condo para os uviedíos non poden significar lo mesmo a cidade estadounidense e a capital galega). As dúas cidades son capitales de dous países que, como espuxen arriba, máis que irmaos son xemelgos, dúas cidades catedralicias con un peso histórico importante. A unión xacobea (falo de cultura, non de relixión) ben podera ser a columna vertebral da unión del Noroeste peninsular. Galiza, Asturias, el País Leonés e Cantabria temos ven de intereses en común a defender nas estructuras españolas (agora que puemos a oficialidade enriba da mesa, non teríamos máis forza traballando coa xente de León?), a defensa dos mesmos intereses mineiros, dos mesmos intereses gandeiros, agrarios, pesqueiros, ferroviarios... A defensa dun corredor cantábrico, non é pouca cousa para contruir un marco noroccidental.
Un marco noroccidental que pode extenderse al Norte de Portugal, con úa relación importante nese entorno que, kilómetro arriba, kilómetro abaxo, marca a antigua Gallaecia.
E, nestas, chegamos al iberismo. Para los que nalgún momento fumos federalistas, el iberismo é un pouco úa forma de revivir aquel amor platónico da mocidade. Se España pode ser ou non federal (dicía Castelao que España non é nin federal nin federable) é un debate nel que non vou entrar neste post. Que Asturias non é úa República independente e que non parece que non vaia selo próximamente é úa evidencia. Que se queremos concebir Asturias como suxeto político temos que partir dese feito, non sería daqué que debéramos perder de vista. Europa (UE mediante ou sen contar coa UE) é un referente evidente, pero dentro del Estado español necesitamos texer redes. Asina lo ven, por caso, os partidos políticos que forman parte de Agora Repúblicas están texendo úa rede estratéxica nel marco europeo partindo del marco español. Non, Gaza, Finlandia ou Gales (apesar del celtismo que defendemos arriba) non ten as relaciois con Asturias que León, Andalucía ou Aragón. É evidente que el Reino de España marca as nosas relaciois, gústenos ou non. El iberismo é un xeito de relacionarnos con Aragón, Cataluña, Andalucía... nun marco español (que nos ven imposto), intentando que Madrid perda el peso hexemónico. Ademáis, iberismo é, para nós, establecer maiores relaciois con Portugal, lo que casa coel gallaeicismo del que falábamos arriba e coa Lusofonía, ademais de fortalecer as relaciois del Asturias asturianofalante con Miranda del Douru (e lo útil que é para recuperar relaciois coel León asturianofalante).
Marco europeo e mundial.
Para el soberanismo asturiano el intenacionalismo é de relevancia vital. Dende parámetros máis marxistas ou máis libertarios (ambos mui presentes nel asturianismo), el internacionalismo é peza clave na nosa ideoloxía. Evidentemente, por europeístas que séñamos, el Unión Europea que pon vallas (nel continente europeo e nel continente africano, España mediante), que nega asilo aos refuxiados e deixa que el Mediterráneo seña úa enorme fosa común subacuática, non é el noso referente. Non é el noso referente a OTAN imperialista que invade países e aniquila poblos, nin el Banco Mundial ou el Fondo Monetario Internacional.
Pero non podemos darlle ás costas á realidade. Non, non vivimos na República Popular Asturiana, vivimos nel Principado de Asturias, máis que nos pese. Con todo, nada nos quita de texer redes con otros poblos. As diásporas son a ferramenta principal. As comunidades asturiana pol mundo e as comunidades del mundo en Asturias tein que servirnos para texer redes con outros poblos. Esto pasa por reconocer aos inmigrantes e aos emigrantes como persoas que pertencen a dous poblos, al poblo de orixe e al de destín. Por entender que onde vemos un senegalés, un francés, un marroquín ou un italiano, pode que debéramos ver a un diola de Casamanza, un bretón ou un occitano, un rifeño ou un sardo.
Bandeiras de Casamanza, República del Rif, Occitania, Sardeña, dos uigures de Sikian e del poblo xitano.
A nivel estratéxico, non somos un estado, pero podemos luitar por acabar coa hexemonía dos EUA, fomentando actividades culturales, económicas e políticas con estados dos cinco continentes, especialmente aquelos que pol sou peso político disputan a hexemonía estadounidense, xa a nivel mundial (China ou Rusia), xa nos distintos contintentes (Angola, Venezuela, Exipto...).
Conclusiois.
En definitiva, se el soberanismo asturiano quer construir país, debe construir país hacia adentro, revitalizando as linguas, a economía, a identidade, os recursos económicos e humanos de Asturias. Pero é igual de relevante contruir hacia afora. Participar en marcos internacionales nos que nos reconozan e nos reconozamos, que nos sirvan de altavoz e nos lexitimen, xa que a mera voluntade dun poblo de ser (se é que esa voluntade existe) non lexitima nada se naide máis lo reconoce (a política internacional está chía de exemplos).
Al séremonos un poblo sen estado os marcos máis políticos, máis económicos, poden estarnos pechados, pero non los culturales (celticidade, lusofonía, hispanidade, gallaecidade...), dos que poden xurdir, piano piano, outros marcos, imprescindibles para ser e estar con tódolos poblos del mundo.
Nenhum comentário:
Postar um comentário