quarta-feira, 3 de novembro de 2010

Correr hacia nayundes.


Deixa, nun ye deas más voltas, lo mires como lo mires el final vei ser el mesmo. Y pra eso dá igual que señas rico, probe, búa ou mala persona. El final de todas as vidas é sempre el mesmo: a morte.

Y nun importa cómo queras tapar esa realidá, ta ei. Penso que de seren inmortales probablemente nun ye taríamos buscando todo el día sentido a nosa vida. A nosa vida sería, por sempre, y eso abondaría. Pero como sabemos qu'a nosa vida é, peró mañá vei deixar de ser (a única verdá inexorable), intentamos buscarye un sentido pra consolarnos da morte que ta por chegar.

Sei que pode parecer raro pra daquén da mía edá, peró penso muito na morte. Ou miyor dito, penso muito na mía morte. Ou miyor dito, penso muito nel día da mía morte. Ese día último da vida qu'ha de dotar de sentido (ou de sinsentido) todos os días anteriores.

Y non, nun é un pensamento macabro, nin sinistro, nin me tou fendo mod por tempos. É simplemente que ta ei, y nun pensar nello nun vei fer que nun tea ei (nese sentido a morte é igual de puñetera qu'a vida, y mesmo qu'os políticos).

Y teño esta visión, eu, veyo, mui mui veyo (que lo de morrer novo lo deixo pra os rockeiros), rodeado de xente, ou solo (que nunca nun se sabe), colos meus pensamentos, colos meus días. ¿Aprovetéi a vida? ¿Fixen el que tía que fer? ¿Llevo culpas pral outro llao? (y é qu'a mentalidá cristiano-occidental ta ei, y nun sei se hai más alló, peró culpa haber haberála, que se non sería todo mui fácil).

Eu, repasando os meus días, os meus feitos, ún por ún. ¡Y é qu'a veces nun hai pior xuez qu'ún mesmo!

Y penso na morte nos momentos tristes, y reconozo que nesos momentos me reconforta. Home, nun se nos vaya a pelota tampouco, penso na morte como acontecemento natural, nun teño ganas de "reconfortarme" antias de tempo... Peró é verdá que me reconforta, porque vexo na morte (llonxana y onírica) a resposta a os problemas, porque nun son tales problemas, xa que se van solucionar, anque seña na caxa. Anque por outro llao el consolo nun pode ser compreto (¡a ver se críamos qu'iba ser todo chao!), porque a puñetera concencia ta ei, é como a morte, nun ye podes dar esquinazo. Y hoi, mañá, pasao... podes engañalla, peró tarde ou temprano (y por tarde que seña é sempre demasiao temprano) acaba por garrarte y pasarte a conta. É lo qu'hai, se che gusta ben, se non xa podes ir botándoye zucre.

Y penso na morte nos momentos nos que teño que tomar úa decisión, y penso, el día que morra, ¿arrepentiréime de tomar a decisión que toméi? Avezo a decidir, cadaldía más, qu'os piores errores son os que nun se comenten.

Peró ¡ai amigo!, despós pensas que vas morrer, sí, peró nun vas ser el único (menudo negocio, se non). Y entós pensas qu'os piores errores nun son os que nun cometes, senón os que cometes tu y pagan outros.

Y penso na morte, pra nun variar, condo teño clara a decisión que teño que tomar, y pensar na morte, nel día da mía morte, quero dicir, dame a forza necesaria pra llevar a cabo a mía decisión.

Y penso na morte, pra fello xa vezo, condo nun teño clara a decisión, y entós sei que, despós das dudas, por muito que te pesen, ta a morte, y con ella xa nun hai muito que dudar, ou sí, que sei eu.

Y últimamente, por arre ou por so (más por so que por arre, anque de burros vei a cousa) penso na morte. Y nun sei se xa lo dixen, peró pensar na morte é pensar na vida, porque son as dúas caras da mesma moneda. Y pensando na vida é unde xa atopas el sinsentido, a escuridá, que xa é paradoxa.

Y ves el que vei quedando detrás y inda nun adivinas ben el que vei aparecendo delantre. Y nun che gusta. Hai más en claro detrás que delantre. É como esa película na que pra botar a andar úa llocomotora queimaban nella os vagóis, y xa nun había tren, peró el tren corría hacia nayundes.

Y descrubro, non sen medo, qu'hacia ei corremos.







Hacia nayundes.

Nenhum comentário:

Postar um comentário