MAÑÁ, FOLGA XENERAL.

"Si hay crisis lo que menos ayuda a España a salir de la crisis es una huelga".

Esta frase llapidaria sintínla de la que pasaba por úa terraza camín de casa. Polo que quixen entender un rapaz que taba de pé intentaba convencer a os sous amigos que taban sentaos na terraza de que foran á folga, y foi entós foi condo a única moza del grupo manifestóu esta opinión que foi rápidamente secundada polos demás rapaces. Como é evidente nun paréi pra comprobar cómo siguía a conversación, porque tampouco era plan...

D'esta frase houbo dúas cousas que me chamaron poderosamente el atención: A primeira foi el discurso nacional que lleva impícito. Nun é qu'haxa crisis, é qu'hai crisis en España. Y a solución á crisis tén que ser úa solución búa pra España. Esto é, España, como ente atemporal y desideoloxizao (aparentemente) é la que tén que salir da crisis, y na solución todos os españoles tein qu'arrimar el llombo. Esto é, a crisis preséntase como un problema nacional, y fai falta botar mao d'un patriotismo sen parangón pra salir d'ésta. Esta idea vei por igual da boca de Zapatero a la de Rajoy, de la de Rajoy ás bocas dos representantes dos sindicatos mayoritarios y d'estas bocas a las dos representantes da patronal. A crisis é un problema nacional. Y esto lleva consigo que nun é un problema de clase, y muito menos del sistema económico nel que tamos. España soi eu y España é Emilio Botín. Os dous somos víctimas dúa crisis que ven como el augua; de naide é culpa que chova y de naide é culpa qu'haxa crisis. Este discurso vomitao dende os principales medios de comunicación cala fóndamente na población, núa población previamente alienada y analfabetizada (hasta el punto de querer presentar a Belén Esteban ás eleccióis estatales). A tele lo diz, a xente lo repite. Non, nun se emperren ustedes en dicir qu'hai úa clara lluita de clases, y que nesta crisis us perden y outros gañan. Non, nun insistan ustedes en qu'esta crisis tén culpables con nomes y apellidos, porque a crisis parece vir sola.

A segunda idea que me chamóu el atención foi a valoración que se fai da folga. Aquí por un llao entra en xogo a incompetencia (ou miyor dito, a connivencia) dos sindicatos mayoritarios (UGT y CCOO) que convocan úa folga tarde mal y nunca pra salvar a cara, porque asina yo esixen os trabayadores. É úa folga que nin UGT nin CCOO deseaban, porque ferye úa folga a un Goberno d'esquerdas nun presta...

Sí, os sindicatos merecen que naide nun yes respete, peró nun nos equivoquemos, a folga é úa ferramenta (anque non el única) de todos os trabayadores y todas as trabayadoras, nun é el arma en esclusiva das cúpulas sindicales. A idea de que si el país ta en crisis parar a producción un día nun sólo nun axuda senón qu'é catastrófico porque afundirá el país na bancarrota é cómica. Esta idea la escupen os medios de comunicación, alentaos tanto polos sous amos del PSOE como del PP. Primeiro hai qu'aclarar úa cousa, a folga nun se fai pra protestar contra a crisis, senón contra a reforma llaboral qu'entre el Goberno del PSOE y el PP aprobaron. Úa reforma llaboral qu'avanza nel camín del despido llibre, da eliminación das indemnizacióis por despido y del desmantelamento del chamao Estao del benestar. A folga é a ferramenta más amañosa da clase trabayadora pra reivindicar os sous deretos, porque esta folga nun se fai pra sacar al país da crisis, senón pra que nun se recorten os deretos da clase trabayadora cola escusa de sacar al país da crisis.

Por outra banda, se por un día que nun se trabaye el país perde miles de millóis y imos acabar na bancarrota... ¿Por qué os trabayadores que botan contra a folga nun se poin a currar os domingos? Esos pouco patriotas nun miran pol país, y prefiren descansar un día á semana que tar producindo esos miles de millóis que nun día nos poden sacar da crisis ou deixar na bancarrota. Nun fai falta ser mui listo (peró sí más qu'a media, que tampouco é muito...) pra ver qu'esa ecuación nun funciona. Lo que nos sacará da crisis ou nos sumirá más nella nun é que trabayemos un día arriba ou abaxo (¿ou é qu'a crisis víu porque somos todos us vagos y nun trabayamos abondo pra evitalla?), senón por úa serie de políticas que poden cargar os costes da crisis ben sobre os ombros dos trabayadores y das trabayadores ou ben nos ombros dos que son responsables d'esta crisis. En definitiva, a crisis nun é outro qu'a manifestación esacervada das diferencias de clases que nun poden outro que producir úa lluita de clases. Úa lluita na que polo menos úa das clases (a burguesa) tén claro cuál é el sou bando. El outra clase... nun parece ter claro se xugamos ás canicas ou a os bolos, se falamos d'España ou da clase trabayadora.

Nun podemos esqueicer úa terceira idea que ta garrando forza, qu'é el idea de que xa ta todo el pescao vendido, que xa nun hai nada que fer, ¿y pra qué vou perder un día se nun se vei conseguir nada? Además, os sindicatos... NON. Imos deixallo claro, el derrotismo ou a crítica (por feroz que seña) a us SINDICATOS MARELLOS nun poden sirvir d'escusa pra ESQUIROLEAR.

Sí, os sindicatos nun merecen el noso apoyo. Peró el silencio, el quedarnos en casa ou asistir a os nosos postos de trabayo ou d'estudio conlleva, implícitamente, dar el apoyo á reforma llaboral y a xestión da crisis d'este Goberno que xa quitóu a mázcara socialdemócrata pr'amosarse como el Goberno lliberalón qu'é.

Por eso mañá eu vou ir á folga. Mañá nun sólo nun vou parecer por clase, senón que vou ir á manifestación. Miraréi de nun ir detras d'úa pancarta d'ún d'esos sindicatos que la convocan sólo por salir del paso, sen convinción nengúa, peró iréi. Seique probablemente haxa dalgúa pancarta de dalgún colectivo mozo ou dalgún colectivo social detrás de la que poder meterse.


MAÑÁ, ÁS 18:00, PLAZA D'AMÉRICA - UVIÉU.

MAÑÁ, PECHAO POR FOLGA.