Chora Tokio al monte Fuji.
Chora Xapón enteiro
e un mar de llagrimas
anega el alma nipona.
Chora Tokio polo llume
e arde el monte sacro
dos antiguos deuses
da terra onde nace el Sol.
Chora Uviéu al monte Naranco.
Chora Asturias enteira
e un mar de llágrimas
anega el alma nosa.
Chora Asturias os montes de sou,
de Eilao a Piloña.
Llume e cinza,
cinza e llume.
Baten as ondas del mar
na cinza que baña Ḷḷuarca.
Chora el Nazareno da Villa Blanca
cos ollos rellumantes de llume.
Non esqueicen e choran
as sereas na praia de Torbas
pola cinza que emporcara
as súas límpidas caras.
Transformouse esta terra nosa
nun Ave Fénix atípico
que queima pra non renacer,
que queima pra remorrer.
El mundo escurece
e nunca ameice,
nun mundo que se torna
urna fúnebre.
Urna que guarda
encerra
apresa
as cinzas del que un día
foi vida.
Úa vida encerrada
nel eterno esqueizo
Chora Tokio al monte Fuji
e a úa terra que morre
e remorre,
na que xa non quedan
heroicos samurais
que rompan úa llanza
por un mundo que é xa
cinza
namais.
