Chove nesta terra
onde a terra é augua
e el augua
chuiva
orballo
barruzo
el augua sonche lágrimas.
Chove nesta terra
e nunca choveu que non parara.
Quen lo diría!
Cuarenta e cuarenta anos de torbuada!
Úa desas torbuadas de verao
dun 18 de xullín
de non se sabe xa cuando
que sementou a semente
dúa España Nova
que hoi cheira a vella
pero non despega el sou raigaño
desta terra,
terra na que chove.
Chove nesta terra
e móllanse os de sempre,
los que nunca tuveron chamarra,
los que sen chamarra quedaron.
E el augua ten sempre
sempre
sempre
os mesmos nomes
e os mesmos apelidos.
Das mesmas nubres mouras
ven el augua que mata
de tedio
de frío
de fame.
Cuarenta e cuarenta anos.
Nunca choveu que non parara!
Mexan por nós
e chámanlo democracia.
